Mikrorajza sopocka+

Spacer po Sopocie nieturystycznym. 90% miejsc znałem, ale jednak zawsze warto poszukać jakiś nowych kątów. No i warto zaktualizować zapamiętane widoki.

Sopot oficjalnie nie ma dzielnic. Można wymieniać dawne wsie i majątki (Świemirowo, Karlikowo, Stawowie) ale je to głównie można znaleźć na mapach. Są jeszcze osiedla mieszkaniowe Brodwino i Kamienny Potok.

Wreszcie potocznie Sopot dzieli się na górny i dolny co jest zaszłością na podział na część nad morzem i za skarpą. Dzisiaj chodziłem w okolicach osiedla Kamienny Potok, czyli po górnym Sopocie.

Miałem na to ponad godzinę.

Zaczęło się od ulicy Chodowieckiego. Architektura tych kamienic wygląda na ok. 1910 rok. Może później [edycja: jednak później, około 1930 roku] - choć lata międzywojenne to czas wielkiej inflacji a potem kryzysu. Budowlanka nie miała lekko. Domy te wyglądają jakby zaprojektował je twórca podobnych osiedli komunalnych Adolf Bielefeldt.

Zieleń za domami imponuje. To ulica Chodowieckiego w Sopocie

Tak sobie pomyślałem a godzinę później niespodziewanie znalazłem się na cmentarzu przy jego nagrobku.

Po lewej Lisie Wzgórze. Prowadzi tam jedna ścieżka

Kolejny cel mikrorajzy to Lisie Wzgórze. Dawniej pod górką wydobywano glinę. Widok z tego pagórka był głównie na to ceglane osiedle. Szarzyzna marcowa jednak psuła wrażenia widokowe.

"Oto brama do Boga" - to podobno oznacza po hebrajsku napis na bramie

Potem był spacer przez las do cmentarza żydowskiego z 1913 roku. Niewiele ich się zachowało w Trójmieście. Duży jest na gdańskich Starych Szkotach. Ten służył niewielkiej społeczności sopockiej. Ogrodzona ruina.

Po raz pierwszy za to spacerowałem po sopockim cmentarzu komunalnym (dawny ewangelicki). Duże cmentarze w Trójmieście mają najczęściej układ tarasowy. Tu też tak jest. Znalazłem grób pani Merkel, ale mimo, że ekskanclerzowa ma polskie korzenie to jednak nie była jej babka.

Najciekawsze było jednak niespodziewane spotkanie grobu Bielefeldtów. Architekt Adolf leży tu w grobie razem z braćmi i rodzicami. On zmarł w 1934 roku.

Na koniec przespacerowałem się jeszcze po osiedlu Kamienny Potok. To największe sopockie blokowisko. Tam wpadłem na pomysł by mój tabelaryczny spis ulic miał również kolumnę zabudowa 10-piętrowa i wyższa.

Na sam koniec kapliczka Stella Maris. Łatwiej ją sfotografować z auta niż z poziomu spacerowicza.

Tyle mikrorajzy. Dziękuję za przeczytanie.

Teraz jeszcze opiszę to co widziałem w czasie pracy. Można powiedzieć, że odwiedziłem i tym samym zaliczyłem dwie ulice. Tetmajera w Oliwie i Jagiellońska na Przymorzu.

Tetmajera to jedna z kilku oliwskich ulic, które łączą Polanki z Wita Stwosza. Część z nich jest brukowana. Ten bruk przywrócono tu kilka lat temu. Dzięki temu jest klimatycznej, acz wepchnęło to rowerzystów na chodniki. Mogę jedynie potwierdzić, że po tej nawierzchni rowerem nie da się jeździć.

Tetmajera jest uliczką, którą kilkadziesiąt lat temu "okraszono" 4-piętrowymi blokami. Tu są 4 takie bloki.

Trudno wybrać najciekawszy obiekt przy tej ulicy. Na pewno jest to jeden ze starych domów. Stawiam na dom z około 1900 roku na rogu Stwosza z zabytkowym parkiem.

Ulica Jagiellońska na Przymorzu to już zupełnie inna historia. To co jest dziwne w tej ulicy, to to, że ma kształt litery "L". Jakby tej drugiej części nikt nie chciał nazwać inaczej.

Ulicę zdominował jeden budynek - falowiec z początku lat 70. Ten z Lumumby (dawna nazwa Jagiellońskiej) to drugi najdłuższy budynek Gdańska. Najdłuższy jest na kolejnej ulicy - Obrońców Wybrzeża. Zresztą te dwa najdłuższe falowce biegną równolegle do siebie. Mieszkańcy wzajemnie widzą się.

Do tego przy tej ulicy jest kilka szkół, które zmieniają swe funkcje. Dawne liceum zmieniło się na przykład w ośrodek dla młodzieży niepełnosprawnej intelektualnie. Jest tu również porządna przychodnia zdrowia. Specjalistów jest tu więcej niż np. w sąsiedniej Oliwie.